Soms twijfel ik – jij ook?
Dagelijks vertel ik mensen dat ze echt – heus! – hun eigen baan mooier kunnen maken. Beter passend, om in de metafoor van de slechtzittende confectiekleding die ik vaak gebruik te spreken.
Alleen is het niet waar. Tenminste, het is niet het hele verhaal.
Niet iedereen heeft evenveel ruimte om zijn of haar eigen baan aan te passen. Het is maar net in wat voor soort organisatie je werkt, en wat voor leidinggevenden en collega’s je hebt. In welke branche je werkt, en of je in je werk kwijt kunt wat jij een nuttige tijdsbesteding vindt of simpelweg wat je leuk vindt omdat je er goed in bent.
Maar, denk je misschien (als je mijn blogs en mails al wat langer volgt): er is toch altijd wel wat ruimte in je baan, als je er actief naar op zoek gaat?
“We geloven er heel erg in dat je een beetje invloed hebt.” schreven Mark van Vuuren en Luc Dorenbosch in hun boeken Mooi Werk en Mooier Werk. Dat geloof ik ook. Nog steeds.
Maar er zit ook een donkere, minder mooie kant aan het proberen passend te maken van je baan. Het kan ongewild de indruk wekken…
- …dat als jouw werk niet mooi is en maar niet mooi wil worden, dat je eigen schuld is.
- …dat als je buikpijn van de onzekerheid van je baan krijgt, dat komt omdat jij niet voldoende veerkracht hebt.
- …dat als je geen betaald werk hebt er iets mis met je is, en je minder waard bent.
- …dat je zodra je ’s ochtends je rol als werknemer aantrekt, accepteert dat een ander bepaalt wat je doet, wanneer je uitrust, eet, lacht en zelfs wanneer je creatief bent – en dat alles in het kader van een doel dat nooit precies aansluit bij wat jij wilt.
- …dat (betaald) werk in onze maatschappij een basisbehoefte is; het ultieme doel van je leven in plaats van een (soms behoorlijk rammelend en ongezond) middel.
Voor mij aanleiding om meer aandacht te besteden aan de manier waarop werk ons leven overheerst, en te onderzoeken wat we daaraan kunnen doen. Gelukkig ben ik niet de enige. De komende tijd laat ik mijn lichtje er over schijnen en deel ik wat ik allemaal tegen ben gekomen.
En wat heeft dat met die meisjes met rokjes te maken?
Wat dit met Sint Maarten, en de koeien, staarten, meisjes en rokjes te maken heeft? Ooit was het lichtjesfeest een bedelfeest van de armen. Rijkere mensen gingen er later pas aan meedoen, omdat het een mooie traditie was. Nog later volgde de detailhandel 😕.
Hoe het feest ooit ontstond en wat de betekenis was zijn op de achtergrond geraakt. Net zoals niemand meer weet waar die meisjes met rokjes op slaan. We zijn het vergeten. Net zoals we zijn vergeten dat meisjes vroeger geen broek aan mochten naar school. Vergeten zijn dat de wereld van werk waarin we nu leven er ook niet altijd was, maar gewoon bedacht is door mensen. En dus ook anders kan.