Het kwam vast een keer voorbij tijdens opleidingen of cursussen. Niet Invullen Voor Een Ander. Vooral niet denken dat jij weet wat een ander denkt – want dat doe je niet.
En ik durf te wedden dat je dat best aardig af gaat. Maar toch doe je het. Ik ook. Onbewust. Elke keer als je weer eens te snel in de adviesmodus schiet.
Wat is daar mis mee? Tenminste twee dingen:
Eén: te snel geschoten is bijna altijd mis. Omdat je nog niet hebt doorgevraagd, is de kans groot dat je geen antwoord geeft op de echte, achterliggende vraag. Voedingsbodem voor misverstanden. Weet je nog, uit die cursus?
Twee: met je advies vul je de ruimte van je medewerker in. Elke keer als je dat doet ontneem je haar een klein stukje autonomie. Ruimte die ze nodig heeft om haar werk goed en met plezier te doen.
Een gemiste kans. Tel daarom de volgende keer tot vijf als je een vraag krijgt en bedenk ondertussen een prikkelende tegenvraag. Of twee.
Wees nieuwsgierig en blijf dat. Zet desnoods dat blikje handcrème op je bureau als geheugensteun.
Hoe tem jij je adviesmonster?