P – het was de eerste letter die mijn dochter leerde. De P van parkeren – ze zag ‘m overal. Op borden en op straat. “P!” riep ze soms wel dertig keer per dag. Ze was een jaar of drie en ik werd er soms horendol van.
De P van parkeren – een plek voor kort of lang, maar per definitie tijdelijk, verblijf. Ergens waar je kunt landen. Pauzeren. Tijd om op adem te komen, even op de kaart te kijken. Je benen te strekken. Maar sinds anderhalf jaar heb ik een andere P gevonden. De P van Peebos.
Peebos is een door Staatsbosbeheer beheerd natuurgebied in het Westerkwartier, en de P van Peebos heeft meer overeenkomsten met de P van parkeren dan je zo op het eerste gezicht zou denken. Peebos is een plek waar je goed kunt vertoeven. Andere mensen kunt ontmoeten. Kunt onderzoeken wat je vervolgroute wordt. Waar je het asfalt en de snelle wereld waar dat voor staat kunt verlaten voor een netwerk van graspaden. Bij het begin van het Blotevoetenpad kun je tijdelijk je schoenen parkeren.
Samenleving in het klein
Parkeren heeft soms een negatieve bijklank. In deze tijd waarin het belangrijkste P-woord participeren lijkt, roept parkeren misschien beelden op van gehandicapten die vroeger diep in de bossen werden ‘geparkeerd’- ver van de rest van de samenleving. Niets is minder waar op Peebos.
Op Peebos staat de tijd niet stil. In het groen komen dagelijks mensen samen. Om te werken, leren, te ontmoeten en betekenisvol bezig te zijn. Net als dat beroemde kleine Gallische dorpje uit de Asterix & Obelix-strips is ‘Peebos’ een samenleving in het klein, met onvermoede krachten. Peebos is echt inclusief, waar daar op veel plekken in onze grote participatiewereld nog erg mee geworsteld wordt.
Labels zeggen niets over mensen
De kracht van Peebos, dat zijn de mensen. Mensen die er dagbesteding doen. Mensen met een participatie uitkering, die er werkervaring opdoen en de eerste stappen richting betaald werk zetten. Medewerkers van Staatsbosbeheer en de Zijlen. Vrijwilligers die helpen het gebied te onderhouden en te ontsluiten – bijvoorbeeld voor de vele recreanten die op de wandelpaden en de theetuin afkomen, of groepen scholieren en studenten.
De natuur en de mensen zijn er voor elkaar, vindt boswachter Nico Boele. Peebos is een cadeautje. Zelfs degenen die op Peebos hun taakstraf vervullen komen er best graag. Onvrijwilligers noemen ze die op Peebos haast liefkozend. Maar eerlijk gezegd doen ze op Peebos niet aan labels. Totaal onbelangrijk. Labels zeggen niets over mensen. Alle mensen die ’s ochtends samen op pad gaan op weg naar een nieuwe klus, zijn gelijk. Gelijk, maar niet hetzelfde. En dat maakt het juist zo mooi.
Ontmoeten
Ooit heel informeel begonnen, groeit Peebos nu. Zes organisaties hebben de handen ineengeslagen om Peebos uit te breiden tot een zorg-werk-leer-ontmoetings-innovatiecentrum (voor die naam moeten we nog iets makkelijkers verzinnen). Voor meer mensen en vooral ook meer kansen.
Zo wordt Peebos voor meer mensen een startpunt van waaruit ze werkgevers uit het Westerkwartier kunnen ontmoeten, en omgekeerd. Want daar begint het mee: ontmoeten. Elkaar echt leren kennen. Dan komt de rest vanzelf.
Na de P leerde mijn dochter er ineens drie letters bij, gefascineerd als ze werd door de rode STOP-knop in de bus.
De S van start.
De O van ontmoeten en ontwikkelen.
De T van toekomst en van
Trudy.
NB. Op 22 mei 2019 vond van 13-15 uur de officiële opening van het project Zorg Dat Peebos Werkt, Met Mekaar plaats. Meer informatie over het project en de opening: